Zaman geçiyor ve acıların hafiflemesini beklerken daha da zorlandığımı hissediyorum. Her gün bir önceki günü mumla aratıyor, altından kalkamayacakmışım gibi hissediyorum. Bazen ümitsizliğe düşüyorum, "Olması gereken bu mu?" diye düşünüyorum, yoksa daha kat etmem gereken yollar mı var?

Yollar zorlu, ümitsiz... Umutsuz...

Umuttan bahsettikçe umudumun olmadığını, yok olduğunu hissediyorum. Uzaklaştığımı, boşluğa sürüklendiğimi hissediyorum... Bugün buraya bütün umudunu yitirmiş bir ben bırakıyorum, artık her şeyden ve herkesten vazgeçmiş bir ben; kendinden vazgeçmiş bir ben bırakıyorum...