Bugün o içimdeki her şeye umutla bakan ve her daim vicdanı ile yaşayan, sevginin dünyayı kurtaracağına inanan o masum çocuğu gömüyorum.
Kendi cesedinin başında oturan bir katilim artık, o çocuk önümde yatıyor. Yine masum ve yine yüzünde ufak bir tebessüm var eminim kalbi de hâlâ onca şeye rağmen tertemiz ve sevgi doludur. Çok acı çektiği, öleceğini anladığında tebessüm ile ölüme yaklaştığında belliydi. Kırılmıştı her insan gibi ama başkaları tarafından değil kendi kendini kırmıştı. Başkalarına anlatamadığı o haklılar, beklediği bir özür ya da görmek istediği bir davranışı görememek bitirdi onu. Çok bir şey beklemedi herkes için kendini feda etmeye hazırdı herkes için değişmeye de değer kelimesinin karşılığı buydu onun için, o da bunu istedi. Görmek istedi biraz olsun, ona her ne olursa olsun kucak açan birini. Sevgi her şeyi iyileştirir diyerek çıktığı yolda sevginin katlettiği biri olmuştu. Hâlâ masum bakıyor eminim, hâlâ onu kıran onca kişiye tek bir kırgınlığı yok hâlâ onca şeye rağmen kendine kızıyordur oysa tek suçu bile yoktu. Her gece uyumadan önce kurduğu hayalleri ve duyduğu tek güzel cümlede içi içine sığmayan bir kalbi vardı. Ama bu asır bunun için çok yanlıştı... Ama şimdi veda vakti gelmişti. Tüm benliğinden sıyrılıp "Ben asla öyle biri olmam." dediği kişiliklere bürünecekti...
