Ve işte İstanbul'dayım...
Bir evin balkonunda
Çok bilinmeyen bir semtin tepesinde
Bir demir parçası manzaramı bölüyor tam ortadan ikiye
Ayağa kalksam manzaram güzelleşecek, birkaç tane daha fazla beton yığını göreceğim
Ama ayağa kalkamıyorum
Ya betonun çirkinliğinden,
Ya da kırılmış hayallerimden.
Ama gökyüzü var
Her şeye rağmen, hâlâ
Her şeye rağmen bilinmezliğe
Her şeye rağmen kafasını kaldıran herkesin sahip olduğu tek şey...
Tek seferlik eşitlik.
Ama kafamı kaldıramıyorum.
Ya eşitsizliğe alışmışlığımdan
Ya da yeni hayaller kurmaya olan korkumdan.
