ne işle meşgulsün bu aralar diyorlar
kalabalık bi' kafe
arkamdan tadını anlayamadığım nargileyi tüttüren adam
varlığımın kanıtını dokunduğum koltuğa bağlayışım
bütün ipler kopuveriyor dünya yeniden başlıyor gibi
telaşlıyım, yüz ifademi bir masaya oturup çözüyorum
çözmeye çalışıyorum, dikkat hatalarım oluyor
kendime nasıl kızıyorum bilseniz
evreni anlayamıyorum.
ne işle meşgulum, öncelikle iyi değilim
ondan önce de iyi değildim
ondan önce de evren bir kaplumbağanın üstündeymiş dediler
bir şaşırdım bilseniz
birileri kaplumbağa kimin üstünde dedi
kafa falan salladım, katılıyorum galiba o kişiye
sonra kaplumbağalar silindi gitti
önemsizliğimin farkında olmak ile meşgulüm biraz da
öyle yorucu bir iş ki bazen nefes alacak vaktim olmuyor değil.
alamıyorum
sonra aileme kızarken istemediğim bir hayatı yaşıyorum diye
annemin çalışmaktan karalmış yüzüne bakarak ağlıyorum
utancımdan evreni siktir ediyorum
meşguliyetim utanmak oluyor
hani önemsizmişim sıkıntı değil
önemsizsem millete hesap soruşum zoruma gidiyor
nasıl olsa öylesine geçiyor günler
nargilenin kokusu tıkıyor beni
arkadaşıma gülümsüyorum
ve yetersizlik ve önemsizlik ve anlamsızlık
ve kaplumbağalar.
