söylediğim hiçbir şeyin
hiçbir yere varmadığı
kafamda yalnızca
başkasına ait mısraların
volta attığı
bir kapalı şiir hapishanesinde
mahkum olduğumu
bilmiyor muyum sanıyorsunuz
kurtulmaya çalışmıyor muyum
görmüyor musunuz
ellerimdeki kelepçeleri
ayağımdaki prangaları
çırpındığım her an çürüyorum
yosun tutuyorum
bu nemli havasız
dünya hücresinde
belki bir an kesilir nefesim
nefesimden ruhum bir yol bulur
dünya denilen şu hücrenin duvarlarından süzülür
denizlere kavuşur
ve orada yosun tutarım
bu kapalı şiir hapishanesinde
sizlere bir hücre yer açılır
prangalar kelepçeler size kalır
ben güneşli yaz günlerinde
ilk kez ayağı suya değen çocukların
bileklerine dolanıp
annelerinin ellerinden
sıcak kumlara karışırım
oradan gökyüzüne
sizin için edilen dualara
bir gece yarısı göğsünüzün tam ortasına oturan
hıçkırıklara dönüşür
kendime yeni bir yer yaparım
yalnızca kendi mısralarımın kıyısına vurduğu
bir deniz kıyısına dönüşür
bu şiir hapishanesi
