Uykusuzlukla karşılıklı oturduk bir masaya
Sonra açlık geldi bir sandalye çekti yanıma
Sensizlik desen zaten evin sahibi
Sevgilim ben bu masada kendimi bir yabancı hissettim
Oysa ellerim dolu gelmiştim hayatına
Yüreğimde ne varsa, ne kaldıysa sevmek adına
Doldurmuştum kollarıma, ceketimin ceplerine, dibi yamalı torbalara
Sen de hevesle, babasının işten dönüşünü bekleyen bir çocuk gibi neşeyle
Sarılmıştın elimdekilere, sevinmiştin, sevmiştin
Sonra ne olduysa bilmem, sensizlik yakamdan tutup sürükledi içeri
Şimdi bir masadayım; bir yanım uykusuzluk, bir yanım açlık, bir yanım sensizlik
Tüm sevmelerim birkaç yamalı torbada kaldı yerini bilmediğim
Dert değil sevgilim, ah bir bilsem neredesin, ah bir görsem gözlerini
Cebimde kalanları da getirip yine sana vereceğim
