Hiç görmedim.
Mavi pırıltıların içerisinde yüzer miyim?
Kıyısında sabahlar mıyım?
Belki göremem de
Ama seni gördüm.
Karanlık bir suydun
Dokunduğumda mavi mavi parıldadın...
Senin kıyında sabahladım.
Karanlığım mavi mavi parıldadı.
Sen, yakamozum oldun.
Ben, senle parıldayıp yakamoz oldum.
Beraber ortak karanlığımızın içinde mavi mavi parlayabilirdik. Hiçbir şeyin aydınlatamadığı karanlıklarımızı birlikte yakamoz olur aydınlatırdık.
Olsun. Yakamozu hiç görmemek sevmeye engel değil.
Bu şiirsizlikte benim aşka, senin bir şaire ihtiyacın vardı.
Ancak bu şekilde o karanlık su, Yakamoz olur parlardı.
Yakamoz...
İçindeysem mavi, parlak.
Uzaktan bir yerden baktığımda her an parlar diye beklediğim içimdeki o şiirsizlik.
İşte bu yüzden
İki sebepten de hep...
Ruhum kıyısında.
