yıldızım bile kavgalıydı bu evrenle
en sönük ben kaldım içinizde
parlamayı da hiç dert etmezdim zaten
yenemedim bir tek kötü kalbinizden
dudaklarınıza düşen yargılarınızı
nar tanelerimi zor sığdırmıştım içimin
dökülmesin diye dilimden zehir sözler
çekildim hayatın kuytu köşesine
kötülüklere kör ettim gözlerimi
avuttum göz kapaklarımı da
suskunluğumla sağır ettim yine kendimi
dinlemeyi çoktan bıraktım insanları
dinlemeyi çoktan bıraktı insanlar da
tuttum çocukluğumun haksızlığına sığındım
suskunluğum yıllar aldı kırıldım
kimse duymadı düşüncelerimin sesini
ne de merak etti sebebini
uzaklaştım hengamenin ortasından
kimse fark etmedi
içimdeki hindibaları da öldürdüm bir bir
tek nefesle
hiç acımadı canım
çocukluğumla birlikte gömdüm onları da
baharımı yitirdim
artık hissetmiyorum bile canımın yanışını
yangın ortasında kalsam bile
sesim çıkmaz
Hisler artık çok uzak
Uzandım bir de yakınları uzak ettim
bir elimle yaptığımı bir elimle yıktım
gözümden düşenin de üstüne bastım
hiç acımadım
karşı çıktım geçmişime
saygım kalmadı düşüncelerinize de
kurtuldum ağır ağırlıklarımdan
bu bile ağır geldi
sonunda sonuma ulaştım
kendime karıştım
içimde eski benden bir ses
ben seçmedim, tercihlerim böyle değildi
öyle değil işte çok değiştim görmeyeli
şimdi uğraşsanız da göremezsiniz beni
çoktan harcandı kalbim
aldım kuruttum kitaplarımın arasında
hatırlatsın bana nerede kaldığımı diye
beyhude hayatın ortasında...
