Balkon sandalyesinde ılık rüzgarların
Tenime mesken olduğu saatlerde
Vuruyor yüzüme yenilmişliğim,
İki yıldız şahit oluyor bu an’a
Ve ben kandırıyorum kendimi
Çiçeklerim bir bir kururken saksılarında,
Çocukların tebessümleri silinirken yüzlerinden
Hoyratça hala umudumla tutunacak bir yaz akşamı arıyorum...
İki ayağı olan insanoğlu gitmez,
Lunaparklar eski neşesinde kalır,
Annem daha az telaşla,
Babam daha az yorgunca o koltuğa uzanır,
Memleket daha az acır sanıyorum.
Ah sandıklarım!
ne çok birikti dört duvar evimde.
Ah! ne çok yenildim şu yerkürede.
Tuhaf bir hicran bu,
Nefesi, havayı düşman eden,
Beni, canımdan eden.
Şimdi yollar uzun olsun,
Pazar kahvaltıları huzuru doğursun,
Dilinden hoş sohbet dökülen dost konuşadursun,
Kırık balkon kenarında bir ben
Şahidim olan iki yıldız,
Gecenin deminde kaynayıp duruyorum.
