Dokunan ama hissetmeyen tenler yalnız...Dile gelen cansız kelimeler yalnız...Bakan ama görmeyen gözler yalnız...İşiten ama duymayan kulaklar yalnız...
Çökmüş insanın bağrına bir karabasan misali günden güne katmanlaşan yalnızlık...
Koparıyor insanlığı birleştiren o yüce bağları birer birer... Yapayalnızlaştırıyor doğaya, canlılara ve de en nihayetinde KENDİNE!
Kendine yalnız olan kime dost olur!
Kendini tanımayan,kendini görmeyen kimi tanır kimi görür! Kendini bulmayan neyi bulur bu hayatta!
Sözün özü her ânı keşif olmalıdır insanın.Her tecrübe, her deneyim KENDİ denizine doğru açılan bir yelkenli misali götürmelidir onu keşfedilmemiş adalara...KENDİ adalarına...
