Bir zamanlar evrenin kapkara bir köşesinde
Minicik bir yıldız parlardı, en en derinlerinde
Karanlık gecenin biricik ışıyan umuduydu göklerde
Zifiri akşamın tek yalnız yıldızıydı içinde
Yeryüzündeki ışıklar kapladı umudun her köşesini
Ne o uzanabildi en büyük düşlerine
Ne de diğerleri yetişebildi yıldızın kaderine
Kaldı sonsuz bir koyuluğun ıssız, sessiz içinde
Anlatamadı dertlerini, dökemedi içini
Durdu bir başına kuytu bir köşede
Sorguladı sürekli kader midir bu diye
Bulamadı cevabı, bulamadı umudu
Vazgeçti bu yoldan alıp hayallerini
Ve söndürdü ışığını,
gökyüzündeki son yalnız yıldız...
