Sanki daha elmaya bakarken yaka paça kovulmuş gibi cennetten,
Israrla merak ederken hiç tatmadan göçmek gibi bu dünyadan,
İnsan bilmediğini sanıyor ki
Aslında en uzaktan varlığı reddedilmiş
Dışlanmış küçük bir çocuk gibi
Hep aynı hevesle izliyor etrafı
İçinde olduğu durumdan ne kadar kopmak istese de
Mecbur bırakılmış yalnızlıklara terkedilmiş.
Savunmasız kalmış yıllardır
Ve ararken yorulmuş
Kendine pay biçilmemiş o saadeti...
Yalnızlık sessiz bir matem olarak sinmiş üstüne,
Çökmüş en derin kuytuların dibine
Karanlığı yutarken gölgesini.
Karanlığa uyandığı gecenin sabahından aydınlığa kavuşmak için sabırla bekledi bir gün güneşle sarılmak için.
