Sanki daha elmaya bakarken yaka paça kovulmuş gibi cennetten,

Israrla merak ederken hiç tatmadan göçmek gibi bu dünyadan,

İnsan bilmediğini sanıyor ki

Aslında en uzaktan varlığı reddedilmiş

Dışlanmış küçük bir çocuk gibi

Hep aynı hevesle izliyor etrafı

İçinde olduğu durumdan ne kadar kopmak istese de

Mecbur bırakılmış yalnızlıklara terkedilmiş.

Savunmasız kalmış yıllardır

Ve ararken yorulmuş

Kendine pay biçilmemiş o saadeti...

Yalnızlık sessiz bir matem olarak sinmiş üstüne,

Çökmüş en derin kuytuların dibine

Karanlığı yutarken gölgesini.


Karanlığa uyandığı gecenin sabahından aydınlığa kavuşmak için sabırla bekledi bir gün güneşle sarılmak için.