Ah göğe uzanmış bakışlarım,
Ah her şeye kendinden katıp hiçbir şeyde kendini bulamayan ruhum,
Sana iyi gelen ormanın yalnızlığı mı?
Ama bilmez misin ağaçlar dahi toprağa sarılan ormanın uzuvlarıdır.
Sana lazım olan sana eş bir yalnızlık mı?
O vakit ne anlamı kalır bu bahtsız arayışının?
Bilmez misin iki yalnızlığın birleşimi dahi kalabalıktır.
Ve sen sevmezsin, ürkütür seni birden fazlanın ağırlığı.
O vakit değiştir ruhunu aradığından sıkıldıysan.
Değiştir yalnızlığına dair ceplerinden ne atamadıysan.
Ama unutma ruhum seni korkutan değildir birin yanındaki fazlalık.
Seni korkutan kendini birine her açışın sonunda aldığın yaralardır.
