Binbir çiçekle açılmış baharda
El değmeden çürüyen dalında
Günü geçmiş meyveler gibi olgun
Duruyor insan yerli yerinde
Kurak bir yazdan geçerken güze
Kimsesizliğini kavak yapraklarıyla örten
Toprağa yenilmiş ırmaklar gibi durgun
Oluyor insan gidecek yer kalmadığında
Ümit etmek zor değilse nisan
Göçemiş kuşlar gibi kanadı kırık
Susuyor insan
Bahsediyor kendinden yalnızlık
