Yalnızlık bir tercihten öte olabilir mi!
Kimse kendinden daha iyi tanımaz kendini derler oysaki bu kadar içeriden nasıl farkına varırsın kendinin ve nasıl bu kadar emin olabilirsin kendinden!
Hayatımıza gelen herkes kendinden bir parça bir şeyler alıp geliyorsa nasıl salt bir kendi hali olabilir insanın?
Günümüz gerçekliğinde algıyı türlü şekle sokan olaylar yaşanırken bence artık bilinçli bir yalnızlık tercihi var insanlarda. Özelikle de duyarlığı ve duygusal hassasiyeti yoğun insanlarda bunu daha çok gözlemliyorum.
Çünkü sevmenin, değer yargılarının ve bilinçli insan halinin yozluğu yerleşiyor, kimsenin kimseye tahammülünün kalmadığı, her şeyin tüketim eksenine kaydığı konuşulsa da bence halen bir ümit var.
O ümit SENSİN! Çünkü kimseyi değiştiremezsin ya da teker teker terbiye edemezsin değil mi?
O vakit ne yapacaksın, kendini değiştireceksin, bu; ilkelerinden ödün vermek değil asla!
Olup bitene ben de burdayım deme özgürlüğün ve adım atmanın tercihi, HADİ KALK VE YÜRÜ YOLLARI...
Yalnızlık başlangıçta tercih olsa da sonuç olarak seni yaşadığın toplumun dışında tutuyorsa çürüme başlar çünkü insan bir başka insan ile hatırlar insan oluşunu.
