yemyeşil ormanlardan dikenli parmaklıklara yalnızlığın çetelesi
1, 2, 3... gidiyor sabretmek imkansızcasına
uykusuz gözlerle duman altı odalarda
pazarda annesini kaybetmiş çocuklar
bir türkü sesi perdelerin arkasından
6'dan 6'ya anca gözler demir parmaklık arası
14 sessizlik, 14 kere düşündürüyor
bir umut; 14 sessizlik, 14 kere susuyor
hayran olunan şehre okunan lanetler
sela sesleriyle son buluyor
kazanamamanın verdiği mutluluk
gizlenenlerin buğusuyla kuruluyor yalnızlık çetesi
18'lenince gözlerin kapanası
o zaman anlaşılıyor gerçek sorunlar
tanrının verdiği en kötü özellik belki de düşünmek
doğru yanlış sise saklanınca karanlık gecelerde
bir ateş yakıp oturduk yalnızlık çetesiyle
ellerimiz semaya döndüğünde
oturduğumuzdan 1 eksik kalktık ölüme
