İnsanlar bu konuda korkaklar sanırsam. Yalnız kalmayı neden kimse istemez ki? En çok baş başa kaldığın insan ve ruh seninleyken neden başkasına ihtiyaç duyarsın ki?

Günümüzde sevilmeyi abartıyoruz sanırsam. Başkaları tarafından sevilmek hangimizin işine yarayacak ki koşullu sevildiğimizde? Ne anlamı kalacak sevginin? Çok çelişiyoruz her olayda, durumda; duygularımızda ve varoluşumuzda. Korkuyoruz teklikten, yalnız ölmekten. Yalnız öleceğiz neticede yukarda sadece ağlayan ve yas tutan insanlar olucak ve bunları sen öldüğün için yapıcaklar. Yazık etmiyor muyuz kendimize sırf kendimizi sevdirmek için, değişmiyor mu düşüncelerimiz, karakterlerimiz. Herkes takıyor o maskeyi. Asıl konu yalnızlık ama. Kendimizi devirmeye çalışıyoruz insanları sırf bu yüzden. En güzel düşünceler, düşler ve üretkenlik neden duştayken gelir insana :D Yalnızlığın tam içindesin aslında o sırada. Ama yine de bulunduğun kaba göre neden şekil alasın? Belki sana uygun kap vardır etrafta. Her seferinde kendinden vermektense biraz yalnız kal ve kendi kabını yapmak daha mantıklı değil mi ki? Bazen çok düşüncelerden kaynaklı insanlardan uzaklaşma eğilimim çok oluyor bu bana iyi mi geliyor kötü mü geliyor bilmiyorum daha çözemedim bu durumu. Kendimi diğer insanlardan da soyutlamak istemiyorum. Burda bahsettiğim şey herkesten uzaklaşmak değil. Ama insanın sırf yalnız kalma korkusunun getirdiği korkaklık çok saçma. Sırf yalnız kalınmamak için bürünülen kişilikler biraz komik kaçıyor. Ait olunmayan ortamlara girmenin bir mantısı yok. E tabi bana ne. Yazıyoruz sonuçta. Belki düşünceme uyan birileri vardır diye. Bazı şeyler de çokluktan çıkar. Yalnızlığı özlediğimde anladım zaten böyle bir korkumun olmadığını ve düşüncelerimi yazabildiğimi. Sırf sevilicem ve anlaşılacağım diye çok çaba sarf ettim. Fakat bazı insanlar anlamıyorlar. Sevgi denilen olaydan bir haberler. Çünkü hep bir beklentiyle sevilmişler. Böyle yapmadığın zamana da hep kötü sen ilan ediliyorsun. Üzücü bir durum ama yalnız kalarak ve düşünülerek atlatılıyor. Neden bazı ,nsanların sevmeyi bile kendine çok gödüğünü anlıyorsun. Çünkü (bence) yalnız kalmaya o kadar alışmışlar ve bir yere ait hissettiklerinde o kadar koşullu sevilmişler ki birinin sadece onu kendisi olabildiği için sevme düşüncelerine inanmıyorlar ve çakıyorlar. Bu da bana kalırsa çok büyük bir korkaklık. Tabi uzun süre yalnız kalmak iyi sonuçlar vermeye bilir günümüzde. Belki bu da bir hastalıktır bilemezsin. Zarar veren insanlardansa yalnız kalmayı tercih ederim. Bura ayrı bir konu başlığı oluşturuyor sanırsam...

Sevilmeyi bilmeyen insana sevgiyi öğretme çabam vardı bir zamanlar ama bu koyun gütmekten gerçekten daha zordu. Onu o olduğu için sevdiğimi bilmiyordu ve bence hala bilmiyor. Sevgim bitti mi? Hayır ama bende de artık azalan ve zoruma giden şeyler var. Hayatına par topar devam etmesi çok zorlandığım bir durumdu. Sanki bir sürü şeyi kaçırmış gibiydi kaçırdığı şeylerin hepsini benimle beraber yapabilirdi belki de ama bu da karşıdaki kişinin isteğine bağlı bir şey sanırsam (yani en azından kendimi suçlu bulmuyorum). Belki beni anlar diye yazmaya başlamıştım ve bu da onun tarafından yalnızlaştırıldığım için olmuştu. Yazarken bi onu düşünüyorum fakat bu çok nötr duygularla olan bir eylem. Kırgınlıklarım ve kızgınlıklarım tabi ki var çünkü yalnızlığı ben kendimi tercih etmiş olsaydım daha az hasarla kurtulabilirdim bu durumdan. Ve zannedersiniz ki bu böyle olmadı (buraya gecenin 2'sinde yazıyorum, kesinlikle böyle olmadı).

Dediğim şey şu aslında, kendinizin peşinden koşun. Yalnızlığınıza bir şans verin inanın neler yapabileceğinizin belki siz bile farkında değilsinizdir.

Fakat sevin önce kendinizi, sonra sizi yalnızlığınızda bile sevenleri. Sizleri yalnız kalmaya muhtaç edenleri değil. Bir kalıba sığmayın, o kalıp siz olun.