Sözlerim kırgın adımlarla çıktı gönül kapımda,
Islattı kalemim birkaç hece,
Acıtıyor yine canım bu mevsim,
Düşlerim döktü yapraklarını gönül bahçeme,
Yalnızlık ne ağır duyguymuş böyle.
Özlem mesafeler olunca mı değer kazandı
Yoksa ders çekişten mi keder?
Sebepsizce gülüşlerim vardı oysaki,
Kabuğundan kurtulmuş efkarın.
Yalnızlık ne ağır duyguymuş böyle.
Hayali var sevdanın, yaşanmamış günlerin,
Alacaklılar umutlarım kaybolan zamanda.
Rüya gibiydi yaşamak, yaşlanmak,
Derin bir huzursuzluk, sessiz bir inilti.
Yalnızlık ne ağır duyguymuş böyle.
Körelmiş olmalı hisler, bilemedi ömrü kıymeti,
Kaçarken dünün hatalarından, yakalandı bugünün yaşlarına,
Bakışlar arar şimdi çare, bekler geceler sabahı,
Çok erken geldi hasret varılacak yere,
Yalnızlık ne ağır duyguymuş böyle.
