Yalnızlığımla bir gecenin daha parıltısını söndürüyorum, nasılsa doğacak güneşi ben görmeyeceğim. İşte yeni hayatımın ilk günü olacak dediğim bir gün daha geldi geçti, tıpkı diğer yüzlerce, binlerce gün gibi. Sigaramdan bir nefes alıyorum. Bağımlı olduğumdan değil, aitlik eki kurabileceğim başka bir şey kalmadığından. Pişman değilim, üzgün değilim. Biliyorum ki paylaşamayacağım tek şey yalnızlığımdı zaten, buna o kadar inandım ki, sevdiklerim hatta ben bile kendimi yalnızlığımla baş başa bıraktım. Oysa samimi bir şekilde sorsalardı, anlattığımda gerçekten ilgilenselerdi, geçiştirmeye çalışmak yerine sadece dinleselerdi anlatırdım. Hayatımdaki herkes yorulur, kırılır, üzülür de benim bunlara hakkım yokmuş meğer. Bu yüzden yalnızlığımla yalnızlığımı giderir olmuşum. Neyse ki hala sigaram, gecelerim ve yalnızlığım benimle.
