Ben, yalnızlığı annemin gözlerinden,
Sükûtu babamın dilinden,
İlhamı binbir şairin kaleminden sevdim.
Tabi şiir gibi kadınları da unutmamalı,
Ateş gibi yakıcısı,
Buz gibi soğuğu,
Gönüllere gömdükleri travmaları.
Bir kor gibi gözleri yüzümdeydi,
Aklıma dökme sopalar geldi;
Abim "Cıs! Yanarsın!" dedi.
Velhasıl kelam yandık bir hayli,
Özgürlüğe açılan kucak gibiydi avuç içlerim.
Hep el üstünde tuttum geleni,
Onlar "Bir günüm var, ben kelebeğim." dedi.
Oysa sormakla müşerref edilmedim,
"Bir gününü benimle geçirmek ister misin?"
Saat geç oldu, kapatalım bu konuları,
Zaten konuştuğumuz neye yaradı?
Kimse dolduramıyorsa iki kolumuzun arasını,
Yalnızlığa sarılalım.
