Sustukca bağırıyor içim,
Konuşmanın bile fayda vermediği zamanlarda masal anlatıyorum.
Birileri var, birileri yok..
Var olmayı beynimin süzgeçlerinden geçiremiyorum.
Aldığım nefes ateş yaktı zihnimde.
Kendı içimde kendi içimi söndürmeye çalıştıkça büyüdü alev.
Bazı geceler aldığım nefesi göğe verdim.
Alev püskürmeler yakışırdı bu nefese
Gıkımı çıkaramadım.
Susmayı bilmezdim meraklı çocuklar gibi.
Sormadan, sordurmadan içim rahat etmezdi.
Bilirdim.
Susarsa dilim, aklımda senaryolar belirirdi.
Olan, olacak olan veya olamayacak olan.
Canım yanardı da yine de direnirdim.
Bir neşe patlardı içimde.
Bir kahkaha, bir direniş, bir devrim...
Bir ses
Mekan zihnin
Haykırıyor
Gül!
Gül ki hüzün sinmesin nefesine!
Duman kokusu üstün başın.
Gül ki gözlerinde yangının rengi belirmesin!
Güldüm, kendime güldürdüm.
Ağladım sonra yine güldüm.
Yandım az daha küldüm.
