Yüreğime tutuşdurduğum kelebeklerin sesleri çığlık çığlığa,
İki yabancının karanlığına uğruyor, masumiyetim.
Masumiyet ki, karanlığın en büyük korkusudur gözlerinde,
Nolur bırak beni, uçurumdan defalarca atlamaya ihtiyacım var.
Her gün ölmek, damarlarında bir sen yaratacak dediler,
Bırak beni ki bana, öleyim pare pare.
Bırak ki geceler katliamım olsun rüzgar güllerinde.
Yangınıma zulüm etme bari, katletmek kafi gelmiyor mu vicdansız hazzına.
Oysa ben ki, senin her acına bir öpücük konduran rüzgardım.
Bana nasıl kıydın yok yere arzularına düşerek
Vurmaksa hazzın, bin kere vur yüreğimden.
Ama tüketme elimde kalan son nefesi,
Zaten yaşam bir karanlık mecra ruhumda
Sende katledersen var olmamın gücü nerede kalacak söyle bana,
Söyle ki gözlerine bakmayayım hüzünle,
Söyle ki, hislerim hislerine tabi ola.
Karanlık senin olsun, ben ki viraneyim.
Güneşler kesmiyor acımı.
~Fehmekar
