Güneş yüzünü göstermiş, Cemal'in elinde bir testi
Gider avluya doğru görür beyaz kefeni
Yavaş yavaş açar, bakar ki kendi sureti
Başlar yıkamaya bedenini kirli elleri
Ne yapsın Cemal yoktur kimsesi
Ölüsünü bile yıkayan yine ta kendisi.
Uyandı birden Cemal yüzünü elledi
Bir nefes aldı bir oh çekti.
Ne kefen gerçekti ne de elindeki testi.
İçine kapanıktı kimseyi sevmezdi.
Asardı suratını hiç gülmezdi.
Sesi de çıkmaz kelam etmezdi.
Artık selam verir oldu bizim cemal
Oturur iskemlesine eder hasbihal.
Ahali meraklı, herkeste aynı sual.
Acep buna kim ne etti?
Belli ki ölüm korkusu adam etti.
