1.

ölüm rengine bürünmüş

bir Ahmet Erhan portresi gibi

dolaştım kendi kıyılarımda

yalnızlığı çileden çıkaracak kadar yalnızdım

elimi düğmelediğim ayağımla

bir çağdaş ve müslim olarak

kendime sığındım

yenilgim de bu kadardı

boğulmalarım da…

2.

bütün aşklarım çoğul çıktı

neden ve nasılsa

bir sevenimi aradım

o derin ücralarda. yoktu

konuştular. onlar hep konuşurlar

çoktular

kum tıkadım kulaklarıma

bütün aşklarımı yalnız bıraktım

kendi çoğulluğumda

3.

şimdi tekil bir yaban gibi

dolanıp duruyorum yollarda

yok ki sevenim

var mı sevenim

çoktan gömüldüğüm o uçurumda

ışık kusarak bekledim

alkolün verdiği ayazda

sanki. yoktum. bir hiçtim.

4.

yalnızlığımla vardım

denizimin kıyıları hep çoğuldu

kendimdim. o kadardım.

tebdil gezdim ölümün uçurumlarında

çoktum. o kadardım.

dizüstü oturup denizine baktım

ayna değildi. azı yok bir suydu

yalnızlığımla vardım

5.

ışığım beni bıraktı artık

ateş böceği topladım karanlıklarıma

6.

aklımı bir toplasam

bitecek son isyan. ne?

yenilenler bilir: var mısın, yok musun

sorusu hep bellidir, yanıtı yoktur

ölümüne bağırıyorum:

-gelecek isyan! gelecek isyan!

7.

yenilgime bir inansam

çağdaş ve devrimci olarak

gün ışığı görürdüm, sevgili dünya

her şey çünkü bir içim su

ve denizse bir cigara içimi uzaklığında

8.

sanki hayatın dipnot evresindeyim

ve ne çok yaşlıyım

kuru otlar fışkırıyor her yanımdan

bir elimde ateşi, bir elimde suyu tutsam

9.

her ölüm kendini bekler

bir yarasanın ömrü kadar yaşadım

-sahi, bir yarasa ne kadar yaşar?

10.

ışığım söndü, kalbim dindi

bir anka masalıydı yaşadığım

sondum, sonuncuydum

yalnızlık ancak bu kadar taşardı

fışkırırdı bazan, öyleydi

ve usulca akardı. kalbimden

olsa olsa ömrümle yaşıttı

11.

beni yalnızlığımla vurdular o gece vakti

kalbimi su ile yuğdular o gece vakti

öldüğümü bile söylemediler

bedenime sözüm vardı bir şafak üzre

alnımı kumla ovdular o gece vakti

12.

tenimde ışıyan bir ışık çiçeği

bu kadar yoracağını bilmezdim

sevgilim… benimle yıka ellerini

13.

mesela alfabenin 14. Harfinde ölmek

yarım kalmış bir ansiklopedinin sayfalarında kalmak…

adamım,

kendini kıran bir dal kadar yalnızım…

14.

ne kadarsan öyle gel

kabulüm

sayım suyum çok.

15.

ben öleyim ücralarda

ey şehir uleması

siz tıpış tıpış yaşayın!

16.

ada da şehirli bir yarasayım

gün yüzü görmemiş ömrüm hep derinlere kaçıyor

kalemim gitgide sararıyor

17.

yalnızı ve yazığıyım bu dünyanın

mağrur bir komutan kadar mazurum

18.

ellerime söz geçirmekten caydım

yalnızlığımın beş bin nüsha kopyasını çıkardım

19.

tanrım, çayı demledim…

daha önce hiç bu kadar ölmemiştim.

20.

erhan gidiyor, haydi bakalım

iyi de yalnızlık yerinde duruyor, ölüm, acı…

bari ben yazdığımla kalayım

21.

ey, yarasa

ölüm

yarasın sana!