Elveda demenin yarım kalan bir cümlenin ortasında durmak gibi olduğunu düşündüm bugün. O cümle, başlamıştı ama sonu gelmemişti. Acı da öyle işte, bazen tam ortasında bırakılır hayatımızın. Aniden dururuz, bekleriz, belki devamı gelecek diye umut ederiz. Ama zaman geçerken, o cümlenin eksikliği daha da belirginleşir. Yarım kalmış acılar, içimizde derin izler bırakır. Tamamlanmayan duygularımızla baş başa kalırız. Belki de bu yüzden en zor olanıdır, tamamlanmamışlık hissinin ağırlığıyla yaşamak. O acılar, unutulmazlar arasında yerini alır ve bir gün belki de tamamlanır, belki de sadece kabullenilir. Ama her halükarda, yarım kalan acılar, hayatın karmaşık dokusunun bir parçası olur, bizi şekillendirir ve öğretir.