Çok sonra fark ettim ki gülüşüm bile yarımdı
Kalıvermişti hüzün takılıp dudağımın kenarındaki çukura
Olmamışlığı vurdu yüzüme daimi
Yarımdım da daima
Asla kabul etmezdi yüreğim
Aşkla yandığından mıydı
Yalnızlıkla sarındığından mıydı
Bilen olmadı
Olmasın diye susmuşluğum da çoktu
Suskunluğumu mutluluğuma bağlayan yığınca insan vardı da
Gülüşümde,
Dudağımın kenarındaki çukura takılıvermiş hüznü gören yoktu
Yok oldum sonra
Kimse bilmeden, görmeden
Kayboldu ruhum
Sessizce
Boşlukta...
