Aynada bir adam, kendine bakıyor,
Gözleri bir yabancı gibi, derin ve yorgun.
Saçında beliren o ilk beyaz,
Zamanın sessiz izini taşır başında.
Ama o adam, ne savaşlar gördü,
Ne fırtınalarla eğildi dalları.
Beyazın hikayesi, yaşanmamış bir yük,
Omuzlarında taşınmayan hatıraların izleri.
Yüz hatları, gerilmiş ama neden?
Ne bir dargınlık, ne bir hüzün yaşanmış.
Bir hayat, boşlukta asılı bir tel gibi,
Titreyen ama çalmayan, sessiz bir ezgi.
Her beyaz bir kayıp, bir eksiklik,
Yaşanmayan acıların gölgesi,
Yıllar geçti, ama dolmadı içi,
O adamın aynada baktığı gibi.
Kim bilir, belki de en ağır yük,
Yaşamamak, hissetmemek, dokunmamak.
Ayna şimdi ona bir sır fısıldar,
"Saçındaki beyaz, ruhunda susan fırtınalar."
