Yaşam,
Kollarını açmış bekliyordu
Omuzlarında güvercinler
Gözlerinde sümbüller
Huzura kapanmıştı ortalık
Etrafta kar taneleri.
Ben,
Göğsümde hüznümle
İçerimi aralıyordum
Yaşamın gözlerine bakarak.
Gencecik bir gelindi o
Gelecek vaad ediyordu
Ben ise tütünden bıyıkları sararmış ihtiyar.
Oysa istiyordum
Atılmak kollarına
Sımsıkı kenetlenmek huzuruna
Fakat geç kalmıştı
Ruhum kömürle dolmuştu çoktan
Kalbim dağılmış
Ruhumda dünün yangınından tüten
Dumanlar.
Dumanlar,
Sakince karışıyorlardı havaya
Sanki hicbirsey olmamış gibi
Sanki yangın yokmuş
Ben yokmuşum
Ve ruhum neşesinden yanıyormuş gibi.
Bilmem sonra
Nereden geldi bu damlalar
Yaşam tam karşımda
Dimdik gözlerime bakarken
Daraldım.
Dalmışım,
Bir vakit sonra uyandım.
Dizlerimin üzerinde
Etrafta kar taneleri
Yuregim soğumuş
Yangın terkeylemiş beni.
Yaşam,
Ki hiç olmamış
Hiç bana gelmemiş gibi.
Ben ,
Gökyüzünü gözlerinde taşıyan adam
Bir hayalmişim
Ya da gördüğüm
Rüyadır belki.
