yaşamak diye bir yer yok.

mutlu olmak için kendi hayatımı kurmam gerekecek kendi hayatımı kurabilmem için topluma uyum sağlıyor gibi gözükmem gerekecek ki aslında olmayan bir kavram olan ekonomik özgürlüğümü kazanabileyim. topluma uyum sağlıyor gibi gözükürken kurmaya çalıştığım hayatım tekrar kayacak bu da beni onlardan biri olmaya zerk edecek. 8-5 mesaisinde (zaman diye bir şey yok.) insan denilen mahlukata olabilecek en iyi ölçüde saygımı korumaya çalışırken kendime olan saygımın içine edeceğim. gece olup dört duvara sığındığımdaysa kalan saygı kırıntılarını bir araya getirip yeni bir parça saygı meydana getireceğim ki yarın yeni bir gün, etrafa saçmam gereken birtakım değerler beni bekliyor olacak. duvarlar bana iyi bakacak ben de onlara kusur etmeyeceğim. yeni kısır döngüm hoş geldin. katlandıklarımın karşılığı elime verilmiş muhtelif renklerdeki kağıt parçaları olacak. bunlarla midemi doyuracağım kalanının önemi kimin umurunda. şu şekil aylar geçecek ve işte! yirmilerinde, toplum denilen zalim potada eritilecek taze bir kan. uyu uyan, uyu uyan bu iki eylemi mesai saatlerine uygun şekilde gerçekleştirmeye gocunmadığın zaman oldun demektir. artık yalandan yaşamaya başlayabilirsin ama sevme hiçbir şeyi, kimseyi, onu sevme kardeşim.