Gecenin yangınından geriye kalanların hüznüyle doluyor yüreğim.
Gerçeklerin içinde ruhumun şiddetle sarsıldığını görüyorum anbean.
Mahvolmuş gözlerin altındaki torbalara bakıyorum hançerimle.
Susmuşluğun getirdiği acının izlerini taşıyorum bedenimde.
Ölüyorum sessiz sessiz.
Haykırışlarımı da susturarak kimse bilmeden terk ediyorum kendimi.
Kimse bilmeden asıyorum güzel düşüncelerimi.
Duymadan yakarışları, geçiyorum kendimden.
Ben, bana hasret kalarak eriyorum.
Ben, bendeki beni unutarak gidiyorum.
Kendimi kaybetmiş olduğum sokağın ortasında kalıyorum.
Kendimi yaşamayı dileyerek ölüyorum.
Yaşamak için ölmek diyorum bir kez daha...
Ölmelerde yaşamak için...
