Ve dünya savruldu.

Tavanında duranları çarparak zemine.

Öncenin anısına fokurdadı okyanus,

Hayat saygı duruşundayken donuktu.


Kuruldu düzen gürültünün ardından

Dünyanın mide bulantısı uğursuzdu

İniltiler havalandı gökyüzüne armağan

Kuşlar için zaman iki kez solmuştu.


Bir cızırtının parlamasıyla farkına vardı insan

Koptuğunu yeryüzüne düğümlü hayat ipinin.

Uzuvların isyanı bastırırken korkuyu

Duraklarda biriken kan biledi nefesi.


Hikmetin bir bedeli vardı oysa

Bilgisizdi insan yaşanacaktan.

Delinen güneş çiseleyince dünyaya

Verileceği anlaşılmıştı son hükmün.


Volkanın duyulunca toprağı sarışı

Kavuştu monotonu soluğun uçuruma.

Ve sessiz anıları uzak ormanların

Dönüştü toza zamanın uğultusuyla.