Selaaam.
Küçükken anlarımız ne kadar taze ve güzeldi değil mi? Düşündünüz mü neden öyleydi? Biraz, sorgusuz düşünmeden ya da safça yaşadığımız için diye düşündüm ben hep ya da insanların ne dedikleri önemli değildi ondan belki de en fazla güldüler diye ağlar sevdiler diye sevinirdik ne olabilirdi değil mi? Büyüdükçe kaybettiğimiz en güzel özelliğimiz anları mahvetmek, çıkarlar doğrultusunda, hesaplar içerisinde yaşamak, sonra da karamsar düşüncelerden yakınmak. Baktığımız yönleri kendimiz belirlemiyor muyuz? E o zaman neden sanki bizi birileri bu hayata zorlamış gibi davranıyoruz ya da onlara atılıyor bir suçlu aranıyor? Güzele bakmak, güzeli düşünmek, güzeli bakarak görmek, yaşarken yaşamak bizim elimizde değil mi? "Hayat bir gün o da bugün "dememişler mi? Bugünü güzelleştirince diğer günleri de güzelleştirmiş olmaz mıyız? Her gün kendi güzelliğini yaşayıp kıyaslama yapmazsak her gün güzel olmaz mı sizce de?
Negatif olmak kolay olan çünkü pozitif olmak zor olan zoru, başarınca gelen mutluluk kolay da gelir mi? En fazla "Ah kurtuldum." dedirtir bence insana!
Yaşarken yaşamın tadını çıkaralım ki her anın değeri olsun.
