Sessizliğin bile soluklandığı o gecede
İnsanlar balkondalardır.
Kaşları çatıktır, dudakları yaralı.
İçeriden çekinirler
Sessizlikten
Karanlıktan
Yoksunluktan.
Sigara ışığına muhtaçtırlar.
Bense oturmuş,
Tırnaklarımın içi soyduğum yaralarla dolu
Koklaşıyorum sessizliğin sesiyle.
Alelade toz tanelerini
Kar tanesi sayıp
Elimde topluyorum yaz gecesinde.
Kalemi saplıyorum göğsüme
Hançerdir artık kalemim bana.
Kan bile akmaz saygısından
Yalnız tiksinç bir et yarığı.
Dışarı bakıyorum,
Meğer dünya siyahmış!
Ben yeni öğrenmişim.
Kız çocuklarına pembeyi sevdirmeyin,
İleride üzülüyorlar.
Üzüldüler.
Üzüldüm.
Bir kez olsun dursa her şey
Yalnız ben.
Yalnız ben yürüyeyim.
Çöp kokusu sadece benim içime dolsun
Dursun her şey!
Yalnız ben
Yalnız ben boktan yaşayayım
Ve kapandı pencereler.
Güneş doğmuştur artık.
Korkmayın
Evinize ışık girdi.
Tebrikler,
Kendi karanlığınızdan saklandınız.
