Karanlığın sonundaki yol ayrımına yettim sayılır. Masalsı bir şarkının tınıları kendini tekrarlamakta şu an. Üç, beş; bilmiyorum kaç parçayım. Nereye uzanacağımı bilmemekle birlikte mutlu ve soluklu bir heyecan içerisindeyim. Anlık heyecanların yüzümde bıraktığı mahmurluklara öylesine hasret kalmışım ki.. Bir düşüncenin salt varlığıyla baş başa kalmayalı epey zaman olmuş. Zaten bütünsel gerçekliğinden başka hiçbir şeyi olmayan insan için en zor şey, kendi kendini ikna etmeye çalışması bence. Onayının mücadelesini başkalarının adına düşünmeye çalışarak sürdürmesi hakeza yine aynı doğrultuda bir problem. Tüm bunlardan yavaş yavaş sıyrıldığımı düşünüyorum. Üzerine titrediğim, kendimden yığınla harcadığım ne kadar vasat olgu varsa her birini ufalaya ufalaya yok ediyorum. Bir iğne ve iplikle diktim ağzımı. Dudaklarımın arasından dökmeye çalıştım tüm arzumu ve isteklerimi. Şimdi ilmek yok dudaklarımın arasında. Biraz çatlamış, biraz kanamış ancak dermanı dilinde saklı.
