bir anlamsız rüzgar getirdi yaz günü düşüme seni
uyku tutmadı düşünmekten
sahi, kimdi o gözlerin sahibi?
hatırlamıyorum saniyelerin anlattığı saatleri
ama bir his var içimde, görsem tanırım
isimler kayıp gidiyor, bir harfte takılı kalıyorum
zihnim açılıyor her yerde onu görüyorum
dilimin ucuna geliyor hatıralar
nerde şimdi o her şeyi hatırlayan kişi
gittiğim dünyalara anlatıyorum, kelimeler sessiz kalıyor
anımsayanlara danışıyorum
"on yüz bin yıl geçti bu zaman çizelgesinde" diyorlar
bulamazsın
kanatlarını ödünç alıyorum inkar için
şimdi renklere anlam veremiyorlar
yola çıktığımda sen diyenler
şimdi siz diyorlar, şaşırıyorum
karşılaşmamızı düşlüyorum geçmezken zaman benden
yaz günü, sıcağın en kırmızı tonu
tenime değen güneş ışığı parıltısı
alnımı öpen rüzgarın tatlı tınısı
anımsıyorum evet
seni bunca zaman masallarda aradım
ama sana bir şiirde rastladım
şimdi o şiiri yakıyorsun
mektuplarımla beraber
tüm bu karanlıktan kaçarken mi düşürdün sadakatini
bilmiyorum
ama bak seken gök taşları değil, göz yaşları
birlikte kaçarken yazmıştım bu cümleleri
şimdi geri dönüş yolunda tek başımayım.
