sadece rüyalarımda görebiliyorum seni
ve özleyerek uyanıyorum sabaha
böyle uyandığım günlerin sabahı karanlık bana
ele geçirmiş zehirli sarmaşıklar her tarafımı
sen zehri yayılmış kalbime
şifam sende ama hatırımı sormazsın ki
amansız hastalık dedikleri buymuş meğer bütün şiirlerde
taşıyamıyorum kalbimin kırgınlığını
bırakmak istiyorum senin avuçlarına
sar ve iyileştir
gittin ve yok ettin beni
seninle var olmuşum gibi sanki
bir sürü kapılar açılıp kapanıyor önümde
bense hâlâ tüm çaresizliğimle
solmuş bir menekşeyi andıran kalbimle
senin yolunu bekliyorum
bazen hayaller görüyorum
düşlerimi gerçekle karıştırıyorum
alacalı ve gerçek dışı bir fotoğrafsın göz kapaklarımın karanlığında
kanıma karışan ve bütün benliğimi saran
gittin ve gelmezsin bilirim
ama seni göğsümün ortasında taşıdığıma yemin edebilirim
