Evminin karşı kaldırımına yeni bir mekan açılmış. The Tekel.
Üzgünüm esnaf bey fakat ben içki sevmem.
Fıçı fıçı demlenmiş acılarım var kalbimdeki mahzenlerde. Onlardan birkaç kadeh alıp uyurum her gece ben.
Sarhoşken gülenleri de pek sevmem. Hem zaten gülünecek nesi var artık yaşamanın gözler önünde küçücük çocuklar kocaman bombalarla katledilirken.
Bazen aklıma düşüyor,nasıl bir vicdan var ki biz insanlarda ölümü seyredip gözlerimizi başka yöne çevirebiliyoruz kendi hayatlarımızdaki boşluğa yeniden?
Sizin bana tek faydanız şu olur belki esnaf bey; geceleri ayyaşlar bağırır belki kapınızda saat akşam ondan sonra. Seslere uyanırım uykum bölünür rahatım kaçar ölümü düşünürüm tam o sıralarda.
Yeni açılan bir Tekel'e de ne denir hiç bilmem.
Hayırlı olsun diyemem.
