İnsan neden sürekli göklerde uçamıyor? Kanatlarını rüzgarın o hafif sertliğine bırakıp süzülemiyor. Ya ansızın fırtına kopuyor ya şimşek çakıyor ya sağanak oluyor. Ne yere çakılıyor ne gökte kalabiliyor. Her şeye katlanmak zorunda kalıp bir de üstüne dinlenme fırsatı olmuyor. Güneş gökyüzünde kendini gösterdiğinde ya da gökkuşağı ihtişamını atmosfere sarf ettiğinde mi mutluluğu ciğerlerine çekip durmalı. Tatmin olmuyorsa. Bu haz yeterli gelmiyorsa. Sanırım bu işin bir çözümü yok. Bazen yanacaksın güneşten bazen donacaksın karanlıklarda. Sevemiyorum bu işi ama yaşamın kendisi bu. Yaşamı mı sevmiyorum diyorum ama hayır seviyorum. Sadece hayatım bu iniş evresine geçtiğinde gözlerimi kapatıp yeniden uçuşa geçeceğim ana gitmek istiyorum.
