Gece 3, çıktım yine otobüsle başka bir şehre. Kendimi ne yolun başladığı yere ne de yolun sonuna ait hissetmiyorum. İnsanlara olan bağım mı nereye ait olduğumu gösteriyor? Bilmiyorum... Ben yollara ait olduğumu hissediyorum. Herkesin bunaldığı bir dönemde "Şimdi bir uzun yola çıksaydık ne güzel olurdu" dediği anlar vardır. Ben bunaldığımda değil her saat yolda olmak istiyorum. Kurmaya başladığım düşünceler yol bitince sonlanmıyor açılmak üzere herkesten gizlenmiş bir dolaba saklanıyor. Çevremdeki herkes her gün uzaklara alık alık baktığımı söylüyor ama o boşluğa bakmalarım aslında bir eylem. Dolaba sakladığım şeyleri gözden geçiriyorum fark ediyorum ki sakladığım ne varsa hep devam etmek üzere sonlanıyor. Daha o dolaptan çıkarıp da sonuca ulaştırdığım bir şey olmadı ya da sonuçlanmasını istemedim. O dolap beni diğerlerinden uzaklaşmamı sağlayan tek varlığım. Yol devam ederken bile yalnız değilim o dolap yanımda, öldüğüm zaman bile olacak.
