Mavi bir akşamın en siyahı gözleri,
Yıldızlar garipsermiş yerdekileri,
Tanımazmış yerdekiler melekleri,
Biraz da çekememezlikmiş.
Ayır kanatlarını, göster çehreni,
Sen ki en güzelisin yerlerin ve göklerin.
Yaratılmışsın öyle ince, öyle narin,
Toplamışsın yüzünde salkımlarını güneşin.
Unutulmuş bir bahçenin hiç açmayan çiçeği,
Sabırla beklermiş her bahar toprak filizlerini.
Bilmezmiş eskimiş çoktan öylece geçip gitmiş,
Göster çehreni, renklendir sisten tüm gökleri.
Göster kendini, sen kendini hiç özlemedin.
