İçimde sana aşık bir yetim çocuk ağlar

İsyanın şefkat penceresinde

Ben ki ölmüş olmayı dilerim

Yarasına tuz olmadığım

Acısına yoldaş olmadığım için

Ah ki her acının içinde beni çevreleyen bir şefkat olsa

Ölümün çevrelediği her sokakta ben olsaydım

Ben olsaydım yetim çocuğun içindeki mahzûni...



Gönlümden hiçbir şey geçmiyor artık

Yaşama dair iki yüzlü bir piyes oynuyor

Ve her gün yetimi üzmemek için ölmüyorum

Nerede kaldı ruhumdaki kimlik sızısı

Tarihin kan dolu raflarında

İçimi katran bağlayan tozlu sayfalar; söyleyin

Söyleyin neydi bizdeki bu ölümle yaşam arasında

Bendimizi çiğneyen var sanrısı


Yabancılaştım sana da içimde beni besleyene de

Tanımaz oldum geldiğim yeri de gideceğim menzili de

Sahi geceler boyu beni düşündüren hatta kahreden

Neydi, neydi ,neydi.

Neden duası olamadım kimsenin?

Kaç gece daha geçmişti ölmeden

Kaç asır daha bekledim dünya telaşını



* İlgili fotoğraf, Gazze'de un arayan çocuğun...


İçimizde ağlayan yetim çocuklara...