Bi uçurumun kenarında ruhumu kemiriyor yalnızlık, tutunduğum anılar tek tek bırakıyor beni. Düştüm dipsiz bi çukura bağırsam çıkmaz sesim çıksa da duyan olmaz. Çıkabilmek için gözyaşlarımla doldurmam gerekiyor sanırım ama ona bile gücüm yetmiyor artık. Belki gök ağlar benim için o doldurur burayı ama beklemiyorum artık yağmuru. Bende evim yaptım en sonunda bu çukuru.

Sabah bulutları izler karanlık çökünce de yıldızlar arkadaşım olur. Onları sayarım tek tek. Bitirebilir miyim acaba? Belki bi rüzgar eser de titretir içimi, savurur saçlarımı yaşadığımı hissettirir.

  En sonunda doğurdum bu yalnızlığı şimdi o eşlik ediyor bana.