“Yirmi yaşımdan beri kırk yaşındayım aslında. Hayatımın akışını düşündüğümde aldatılmış ve tuzağa düşürülmüş gibi hissediyorum, sanki biri bana ilahi bir şaka yapmış, sanki hayatımı yanlış bir melodi ile dans ederek geçirmişim gibi. Zamanın hapishanesinden kaçış yok muydu? Ah, keşke yeniden başlayabilse! Ama nasıl? Nerede? Kiminle? Zaman kırılamaz; o bizim en ağır yükümüzdür. Ve önümüzdeki en büyük iddia da o yüke rağmen yaşamaktır.” Nietzsche ne de güzel tercüman olmuş hislere… Bitmeli ve başlamalı yaşamın ihtişamlı sirki. Gülmeli çocuklar ve şeker yiyebilmeli:) yine yeniden yaşam, tragedyalar dizisi. Ancak böyle de yaşanmaz ki be ihtiyar heyeti, adım atmalı ağız dolusu gülmelere. Yepyeni yıllara, milyon kez geçsek de bu karanlıktan çıkacağız bir gün aydınlığa. Işığın daima galip geleceğine inanın.


FPÜ