Son sokak lambası söner
Ve balkon masasında bir şiir, yıpratır insanı
Kulağına zamanın acı küllerini aktır
kayar gider kalem ruhumun derin sayfalarında
Akşam gökyüzünün son kalan gözleri
Uykuya kapanırken, telefon ışığıyla ben
Bir ruh akıtır ve gözyaşımı boğarken
Tiz çıkan fren sesi gelir göz kapaklarımdan
Işıkları yanan aydın evlerin kör insanları
Duyarlar belki bir insan silen şiirin sesini
Perde arkasında kalmış gölge oyunlarıyla
Karşı apartmanın duvarında cam izleri
Körelmiş sözlerimin ellerimi sıyırdığı şu anlarda
Yazdığım ilk insanı kaybettim karanlıkta
Sevgisiz sualsiz kaldı kara kaplı sayfalarda
Geri dönersem o sayfalara uyku haram bana
Gökyüzü kapatmış gözlerini karanlığa artık
Karanlığında kaybettiğim insanımı, uyutmuş
Hem insanlığım hem gökyüzüm akar yarın
Biri kalem ucu kelimelerime biri pencerelerime
