Şimdi bomboş hissediyorum. Amacımı, yönümü, yolumu kaybettim. Zifiri karanlıkta ellerinle çırpınırcasına bir yön bulmaya çalışırsın ya ben zifiri karanlıktayım ellerim de bağlı. Çarpa çarpa ilerliyorum ya da ilerlediğimi zannediyorum... Boğuluyorum, hissizlik beni boğuyor. İstediğim hiçbir şey olmuyor, hiçbir işim rast gitmiyor. Ne üzüntü ne mutluluk ne endişe ne korku öylece dümdüzüm. Tüm duyguları o kadar yoğun yaşadım ki şimdi çaresiz bir teslimiyet içindeyim. Yapabilecek hiçbir şeyim kalmadı çünkü. Hayatım berbat, düzelir mi bilmiyorum ama hiç umudum yok desem yeridir. Bugün düzelse yarın yine aynı hâl alıyor.

Artık ne ilişkim, ne işim, ne eğitim hayatım hiçbiri doğru düzgün gitmiyor. Bir kaç ay sonra dönüp bu satırları okuduğumda değişen bir şey olacak mı çok merak ediyorum.

Degişmeli çünkü ben bu şekilde yaşamıyorum. Sadece nefes alıyorum, yaşamak bu değil. 23 yaşında insanın hiçbir şeye hevesi olmaz mı? Yok işte, hiçbir hevesim kalmadı. Çok çabaladım hiç çabalanan olamadım, çok sevdim adam akıllı sevilmedim bile. Sebepsizce yarı yolda bırakıldım her seferinde.

Yapayalnızım ben burada. Aslında sadece burada değil, nereye gitsem yalnızlığımı da peşimde götürüyorum. Hiçbir yere ait hissedemiyorum.

Bir işe girip tek başıma yaşayıp gitmek istiyorum. Arkadaşım yok, oturup dertleşebileceğim bir dostum yok. Her şeyi geçtim içimi açmayı bırak oturup da bir şeyler içebileceğim kimsem yok. Hayatımın neredeyse büyük bir kısmını bu duygularla geçirmekten çok yoruldum artık. Umarım bu yazıyı okuduğumda bir şeyler değişmiş olur.