Birini özlüyor olmanın dışında, onu özlüyor olmak daha çok yakıyor canımı. Çok emindim pişman olmayacağıma, ona geri dönmeyeceğime, onu sevmeyeceğime... Yanıldım. Nasıl da çarptı aşkımı yüzüme kalbim, bütün gerçekliğiyle. Onun yokluğu sayesinde fark etsem de aşkımı, artık pişmanım ben. Yakın bütün mumlarınızı, pişman oldum! Benim ona geri dönmem, ondan gitmemden daha zor oldu. Sonunda geri dönülmez şekilde yitirdi beni ve ben, onca zaman kaçtığıma tutuldum. Bir daha kimseye aşık olabileceğimi düşünmezdim. Kalbimin bu kadar acıyabileceğini unutmuştum. Benim için çok zordu. Kalbimin bu kadar acıması da zordu, aşk da. Zor olan ne varsa gerçekleştirdi kendini ama anlaşılmak istenmedim ben yine, sevilmek istenmedim. Üzüldüğüyle kaldı o, üzüldüğümle kalırım ben de. Üzülmek ne ki, kalbin böyle acıması ne ki?
ben
ondan
başka
bir
şey
düşünemiyorum.
ama olsun, her şeyi tek başıma hallettiğim gibi bunu da hallederim. Hallederim, kimse beni dinlemediğinde bütün yükü omzuma alıp işleri hallettiğim gibi. Hallederim, kendi düşüncelerimden su bile içemediğimde dostlarımın dertlerini hallettiğim gibi. Hallederim, bir aralık soğuğunda eve nasıl döneceğimi bilemediğim ama bir şekilde kendimi evde bulduğum gibi. Hallederim, sadece sarılmaya ihtiyacım olduğunda ne annem babam ne de sen olmadığında olduğu gibi. Hallederim, sen beni tükettiğini fark etmediğinde hallettiğim gibi. Mutlaka hallederim. her şey mutlaka hallolur.
