İnsanların hiçbir şeyden anlamadığını
Sırtımdaki onca yükü, onca zaman neden taşıdığımı anlamadığımda anladım.
Ne kadar geç anladığımı bilsen kızarsın… Kızdım!
Onların yerine de yaşadım biraz
İzin vermedim yanımdayken, başkasının bu müşküllüğü yaşamasına.
Dünyayı bir de onlar için sırtlandım.
Hani bildiğimiz o gezegen olanından değil!
İçine nefes alan ya da almayan her şeyden biraz kattım.
Daha ağırdı bu dünya,
Ne kadar ağırdı bilsen korkarsın… Korktum!
Ben de korktum kendimden,
Neleri taşıyabileceğimi bilmek inan beni de korkuttu.
Ama onlar korkmadı!
Yerlerinde olsam korkardım.
Kendine olanı saklayan insan, içinde neleri saklamazdı, büyütmezdi, uğurlamazdı
En kötüsü de buydu ya yüklenirdi...
Neleri yüklendim bilsen inanamazsın… İnanamadım!
İçimdekileri sırtımdakilere yükledim, el ele verdik, büyüdük.
Sandım ki sırtımdakilerin ağırlığı içimdekileri bastırır, yutar, yok eder.
Yorgunluğum uykumu getirir
Meşguliyetler aklımı bulandırır
Açlık midemi kazındırır.
Sandım ki annem evde kollarını açmış bana sarılır
Anneme ne kadar zamandır sarılmadım, bilsen ağlarsın... Ağladım!
İçimdekileri aldım bir kenara koydum, dedim sırtımdakiler bana yeter
Onlar bana yeter
Ben onlarla avunurum.
Koşturdukça yorulurum,
Yoruldukça durulurum,
Ekmek aslanın ağzında belki bir aslana yem olurum
Sandım ki aç kaldığımda beni babam doyurur,
Kaç zamandır açım bir bilsen şaşarsın… Şaştım!
Küstüm bir çocuğun küsüşü gibi elimin uzanamadığı her şeye.
Anneme, babama hatta adıma
Onları kendimden azat edemezdim ama ismimi kurtarabilirdim bu kederden
Ben de azat ettim…
Şimdi isimsizim, yok bir adım
Sırtımdan tüm adaşlarımı attım
Kurtardım onları bu bayağılıktan
Bu bayağılıkla tanışıklıktan…
Kendime baktım yeniden.
Yeni doğmuş gibi olmak nasıl dedim
Geçtim karşıma kendime baktım
Bu hiçliğe nasıl yakıştığımı bilsen gülersin… Güldüm!
Önce tanıdığım tüm isimleri, yüzleri, izleri bıraktım sırtımdan
Sırtımdakilerle içimdekileri karşıma aldım
Ya bırakın beni dedim ya da sıra bedenimde!
İsmimden sonra bana tek kalanın bu olduğunu anladılar
Ne kadar acıdılar bilsen üzülürsün... Üzüldüm!
Önce annem gitti, ardından babam
Belki önce ben gittim!
Zamanını hiç anlayamadım…
Önce gitmiş olmayı, terk etmiş olmayı, bırakmış olmayı ne belirler?
Vakit geç mi? yoksa daha erken!
Ya kalırken yanında
Akıldan giden, kalpten giden...
Önce ben gittim onlar kaldılar
Sonra ben geldim onlar gittiler
Zaman ne kadar uzundu, gidişler ne kadar çoktu bilsen anlarsın... Anladım!
Vardı birileri içimde, sırtımdakilerle mi gittiler?
Hiç anlayamadım,
Ama gittiler, ne kadar uzağa gittiler bilsen susarsın… Sustum!
