Ölüm düşüncesi bitiriyor beni.

Ondan ötürü her olgunun veya deneyimin yok olup gideceği düşüncesi yakıyor içimi.

sokakta, markette, lunaparkta, askerde, daha doğrusu ne zaman bi' insan görsem, içimi sitemkar bir öfke kaplıyor. Bağırmak istiyorum yüzlerine hatasız ve habersiz kulların: BÜTÜN UĞRAŞLAR ANLAMSIZ.


Her canlının yaşamını stabil devam ettirebilmesi için inanması ve güvenmesi gereken şeyler olduğunu anladım kendi inançsızlığımda.


Allaha ve ahirete inancımı kaybettiğim anda, nereye yüzersem yüzeyim sonuna varamayacağım, karaya çıkışın olmadığı bi' okyanusta buldum kendimi. 


Her çabam nafile, her isteğim fani olmaya başladı. 


Sahile gittiğinde dalganın gelip de yıkacağını bildiğinden kumdan kale yapmamak gibi,

Bütün rutinlerimi elimden aldı bu düşünce benim.


Hayatımda bir nokta gelecek ve tüm benliğimle ölümden sonraki yokluğa inanacağımı, sırf bu yüzden tüm yaşam sevkiyatımın durmasını bırak aksamasını aklımın ucundan geçirmezdim.


Ama şimdi burdayım. Daracık solucan deliğinin içinde doğmuşum ve geri çıkamıyorum gibi hissediyorum.


ve ben Kenan. En iyi ihtimalle 60 yıl daha ömrüm vardır.