İnsanın yok olma arzusu gelir ya bazen
Düştüğü an,
Savunmasız olduğu o zavallı an.
Hayal kurarsın da en olmadık yerden vurur ya seni;
Umutsuzluk.
Dersin ya,
Hissetmemek gerek bazen.
Hiçbir şey hissetmemek,
Ölüm çağırır ya seni,
Tüm çaresizliğinle yürürsün ölüme.
O an,
En karanlık,
En umutsuz,
O an,
Güneş doğar ya hani.
Her şeye rağmen yaşamak var ya,
Bir kuş cıvıltısında huzuru bulmak,
Bir yağmur damlasının soğukluğunda hissetmek yaşamayı.
İnsan işte o an anlar;
Yaşamak,
Tüm dikenlere rağmen,
Ellerin kan içinde bir gülü koklayabilmek,
İnsan olmak.
Güzel olan, o dikene rağmen koklayabilmek değil mi zaten?
Acı olmadan,
Hangi duygu seni tamamlar ki?
