Dünyanın altı üstüne gelmiş

Pusulamız doğru yolu bulmuyor

Üzülen insanlar görüyorum

Kalbine çekilmiş, çok susmuş


Yaşayanlar ikiye ayrılıyor hep

Anılar yüceltiyor biraz insanlığımızı

Gelecek hakkında bir fikrimiz de yok ama

Vedalar hüzün kokuyor


Ölenler hep temiz

Kalan günahkârlarla dünya tekrar dönüyor

Her veda hüzünlü değil ama

Ağacın çaresi ekimde mesela

Yaprakları kimse kale almıyor


Öyle derin acılar çekiyor ki insan

Ah dese dili

Kalbi garipsiyor

Sustukça susuyor

Kendi sesine yabancılaşıyor insan


Ölenler hep saf kalplerin sahibi

Kalan insanlardan geriye tek gerçek

İnsanoğlu olması kalıyor

Tüm vasıflarından soyunuyor da

Günahlarını gururla taşıyorlar

İnsanlık namına ne varsa

Salih, metin, emin, ikram...

yok oluyor; manasını sor, kimse bilmiyor